Özgür Üniversite Türkiye ve Ortadoğu Forumu Vakfı
Peter Schwarz , Alex Lantier
Pazar günkü Avrupa seçimlerinde aşırı sağ ve neo-faşist partilere verilen oylarda artış görüldü. İtalya Kardeşler (FdI) liderliğindeki Avrupalı Muhafazakarlar ve Reformistler (ECR) koalisyonu, Fransa Ulusal Mitingi ve Almanya İçin Alternatif’in Kimlik ve Demokrasi (ID) koalisyonu toplam 146 sandalye kazandı. Bu, AB Parlamentosu’ndaki 720 sandalyenin beşte birinden fazlasına denk geliyor ve 2019 Avrupa seçimlerinde aşırı sağın aldığı önceki rekor oy oranına göre 28 sandalyelik bir artışa denk geliyor.
Sonuç, Avrupa Birliği (AB) ve AB Parlamentosu’na hakim olan mevcut sosyal demokrat ve liberal partilerin seçmenleri tarafından aşağılayıcı bir inkar oldu.
Bu partiler, AB’nin on yıllardır süren kemer sıkma diktasının savunucuları, İsrail’in Gazze’deki soykırımını destekleyenler ve ABD-NATO’nun Ukrayna’da Rusya ile savaşının büyük ölçüde tırmanmasının destekçileri olarak kampanya yürüttüler. Almanya Başbakanı Olaf Scholz geçtiğimiz günlerde Rusya’yı NATO füzeleriyle bombalama planlarını duyurdu ve Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, Rusya’yla savaşmak için Ukrayna’ya asker göndermek üzere harekete geçti.
Scholz’un liderliğindeki Almanya Sosyal Demokrat Partisi (SPD) oyların yüzde 13,9’una geriledi. Bu, genç SPD’nin faaliyetlerinin Bismarck’ın Anti-Sosyalist Yasaları uyarınca büyük ölçüde yasaklandığı 137 yıldaki en kötü seçim sonucu. Yeşil koalisyon ortakları yüzde 8,6 puan kaybederek yüzde 11,9’a düştü. Hür Demokrat Parti’nin yüzde 5,2’lik oranıyla birlikte Alman hükümet partileri oyların yalnızca yüzde 31’ini aldı. Aşırı sağcı AfD oyların yüzde 15,9’unu ve 15 sandalyeyi alarak sağcı Hıristiyan Demokratların (yüzde 30) ardından ikinci sırada yer aldı.
Fransa’da Marine Le Pen’in neo-faşist RN’si yüzde 31,4 oyla Macron’un oyların yüzde 14,6’sına düşen partisinin yanı sıra Sosyalist Parti (PS, yüzde 13,9) ve Jean-Luc Mélenchon’un Boyun Eğmeyen Fransa’sını geride bıraktı ( LFI, yüzde 9,9).
Macron, Pazar gecesi aniden parlamentoyu feshederek ve 30 Haziran-7 Temmuz için erken yasama seçimleri çağrısında bulunarak tepki gösterdi. RN büyük kazanımlar elde edecek ve muhtemelen Fransa’nın ilk neo-faşist hükümetini kuracak.
Aşırı sağ partilerin hızlı büyümesinin altında hangi siyasi dinamik yatıyor? Bu, Nazi “Kahverengi Gömlekler”, İtalyan faşist “Kara Gömlekliler” veya Fransız Nazi işbirlikçisi Milice birimleri gibi kitlesel, orta sınıf faşist hareketlerin ortaya çıkışı değil . Avrupa’nın aşırı sağ dalgası, işçi sınıfı veya daha geniş halk kitlelerindeki kitlesel faşist duygunun ürünü değil.
Gerçekte, Avrupa faşizminin savunduğu askeri saldırı ve soykırım politikaları kitlesel bir muhalefetle karşı karşıyadır. Anketlere göre Fransa’da yüzde 68, Almanya’da yüzde 80 ve Polonya’da yüzde 90, Macron’un Rusya’yla savaşmak için Ukrayna’ya asker gönderme çağrısına karşı çıkıyor. Avrupa çapında protestoları tetikleyen Gazze soykırımına yönelik halk muhalefeti o kadar derin ki, İsrail’i silahlandıran AB hükümetleri bile devam eden toplu katliama yönelik birkaç ikiyüzlü ve samimiyetsiz eleştiri yapmak zorunda kalıyor.
Aşırı sağın yükselişi, medyanın ve egemen sınıfın “sol” olarak desteklediği milliyetçi, bürokratik örgütler tarafından işçilerin sistematik olarak haklarından mahrum bırakılmasının ürünüdür. Mevcut siyasi sistemle ilgili kitlesel hoşnutsuzluğu istismar etmeye çalışan, bunu ulusa karşı bir komplo olarak kınayan ve Rusya ile sınırsız bir savaşa ilişkin çekincelerini dile getiren aşırı sağın aksine, varlıklı orta sınıfın bu partileri kayıtsız ve kendinden memnun bir tavır sergiliyor.
Nükleer silahlı güçler arasındaki savaş, soykırım, polis devleti ve faşist yönetim biçimlerinin yükselişi karşısında bile bu örgütler, halk muhalefetinin kapitalist hükümetin partileri ve müttefik sendika bürokrasileriyle zayıflatıcı ittifaklara bağlanması gerektiğinde ısrar ediyor. Aşırı sağa yönelik eleştirileri ne olursa olsun, Troçkizme ve Avrupa işçi sınıfı içinde sosyalizm adına devrimci bir hareket inşa etmeye çok daha düşmandırlar.
Dün, Dünya Sosyalist Web Sitesi’nin (WSWS) Uluslararası Yayın Kurulu Başkanı David North, Yunanistan’ın SYRIZA (“Radikal Sol Koalisyon”) hükümetinin eski maliye bakanı Yanis Varoufakis’in bu konudaki şikayetlerine yanıt verdi. “kişisel yenilgi.”
“Varoufakis’in faşist sağın yeniden dirilişi konusunda kendisinin ve sahte sol eğilimlerin siyasi sorumluluğunu incelemesi uygun olmaz mı? Syriza’nın, Podemos’un, Corbynizm’in ve diğerlerinin ihanetleri. Aşırı sağa fırsat sağladık.”
Onların ihanetinin somut örneği, 2015’te iktidara gelen, AB’nin kemer sıkma politikalarını durdurma sözü veren, ancak verdiği sözlere açıkça ihanet eden SYRIZA’dır. Aşırı sağcı Bağımsız Yunanlılar (ANEL) partisiyle hükümet ittifakı kurarak, yaşam standartlarını düşüren yeni bir AB kemer sıkma paketini kabul etti ve mülteciler için AB’de esir kampları inşa etti. 2019’da iktidardan utanç içinde ayrılan SYRIZA’yı artık eski Goldman Sachs bankacısı Stefanos Kasselakis yönetiyor.
Her ülkede farklı kılıklarla tekrarlanan bu ihanet ve beceriksizlik, aşırı sağa kapı açmaktadır. Alman Sol Partisi uzun süre SPD liderliğindeki hükümete sol incir yaprağı olarak hizmet etti. Sözlü eleştirilerde bulundu ancak savaşı ve işçi sınıfına yönelik saldırıları destekledi. Şimdi ise yüzde 2,7 ile Avrupa seçimlerindeki en kötü sonucunu elde etti. Halen Bodo Ramelow’un başbakan olduğu Thüringen eyaletinde bile bu oran yalnızca yüzde 5,7’ye ulaştı.
Sol Parti’den, Ukrayna’daki savaşa yönelik sınırlı eleştirileri yabancı düşmanlığı ve toplumsal demagojiyle birleştiren ve sosyalizmi açıkça reddeden Sahra Wagenknecht İttifakı (BSW) ortaya çıktı. Ülke genelinde oyların yüzde 6,2’sini, Stalinist Doğu Alman rejiminin eski topraklarında ise yüzde 13,9’a varan oy aldı.
Fransa’da Mélenchon’un LFI’si, Fransa’nın neredeyse tüm büyük şehirlerindeki işçi sınıfı bölgelerinde yüzde 20 ve çoğunluğa sahip olduğu 2022 başkanlık seçimlerinde oylarının yarısını kaybetti. Fransız halkının üçte ikisinin Macron’a karşı bir genel grevle ekonominin bloke edilmesini desteklediği geçen yıl Macron’un emekli maaşı kesintilerine karşı yapılan kitlesel grevlerde bile, seçmenlerini grev ve mücadelelerde harekete geçirme çağrısını sürekli olarak reddetti. Gazze soykırımına karşı protestoların LFI üyelerinin parlamentodaki manevralarını destekleme perspektifine dayanması gerektiğinde ısrar etti.
LFI, tamamen Fransa’nın polis devletinin giderek daha otoriterleşen çerçevesi içinde çalışıyor. Mélenchon, 2022 seçimleri sırasında Macron’un ya da neo-faşist bir başkanın yönetiminde başbakan olarak hizmet etme sözü verdi. Bu seçimlerde LFI, Stalinist Fransız Komünist Partisi ve Ukrayna savaş yanlısı PS adayı Raphaël Glucksmann ile ittifak kurdu ve Macron hükümeti üyelerini Gazze’yle dayanışma beyanlarından dolayı dava etmekle tehdit ederken bile yalnızca sözlü şikayette bulundu.
Avrupa siyasetinde aşırı sağın devam eden yükselişinden eleştirel sonuçlar çıkarmak gerekiyor. İşçi sınıfı içinde Marksist-enternasyonalist devrimci bir önderliğin yokluğunda neo-faşistler, kitlesel grev ve protestoların ortasında bile kesintisiz olarak büyüyorlar.
Aşırı sağ, kapitalist medyanın ve egemen sınıfın güçlü kesimlerinden destek alıyor çünkü savaş, soykırım ve kapitalist kriz döneminde emperyalizmin ihtiyaçlarını en keskin ve net şekilde ifade ediyor.
Milliyetçiliği ve polis devleti yönetimini teşvik etmeleri, işçileri ulusal sınırlara göre bölüyor, militarizmi meşrulaştırıyor ve sosyalizme karşı şiddetli düşmanlığı teşvik ediyor. Fransız RN’nin Rusya savaşıyla ilgili değişiminin (özellikle Ukrayna’ya askeri yardıma karşı oy kullanmama kararının) açıkça gösterdiği gibi, neo-faşistler emperyalist savaşa karşı değiller, kendilerini NATO tarafından hazırlanan askeri gerilime göre ayarlamaya hazırlanıyorlar.
Aşırı sağın yükselişini durdurmak, Avrupa çapındaki ülkelerde Marksist-Troçkist devrimci partileri, Dördüncü Enternasyonal’in Uluslararası Komitesini inşa etme mücadelesini üstlenmeyi, işçi sınıfını emperyalist savaşa ve soykırıma karşı, sosyalizm ve sosyalizm uğruna bir harekette birleştirmek için mücadele etmeyi gerektirir. işçilerin gücü.
DEUK’un Almanya şubesi, bu perspektif uğruna mücadele etmek üzere Avrupa seçimlerine kendi listesiyle katıldı. Sosyalist Eşitlik Partisi (SGP) seçim çağrısında şunları yazdı :
Hükümetlere başvurarak üçüncü dünya savaşını önlemek, demokratik hakları ve toplumsal kazanımları savunmak mümkün değildir. Büyük çoğunluğun çıkarları artık egemen sınıfın kâr hırsı ve emperyalist iştahıyla uzlaştırılamaz. Savaşı ve eşitsizliği sona erdirmek için kitlelerin siyasi sürece bağımsız olarak müdahale etmesi, bankaların ve şirketlerin gücünü kırmaları ve onları demokratik kontrol altına almaları gerekiyor.
SGP’nin kampanyası, işçi sınıfını ve gençliği kaçınılmaz sınıf mücadelelerine hazırlamak açısından büyük önem taşıyordu. Mitingler, broşürler, WSWS makaleleri ve sosyal medyadaki videolar aracılığıyla yüz binlerce kişiyi sosyalist programıyla tanıştırdı. Artık partiyi ve DEUK’un Avrupa çapında ve uluslararası düzeydeki şubelerini aktif bir şekilde inşa etmek hayati önem taşıyor: savaşa, sömürüye ve faşizme karşı mücadeleyi başarıyla yönetmenin tek yolu budur.
wsws.org
