Manifestosuna[i], kapitalist üretim tarzının / kapitalist modernitenin artık büyük insanlığa teklif edeceği bir şey yok! diye  başlayan Fikret Başkaya, amacının, insani-toplumsal süreçlerin mahiyetini bilince çıkarmak ve içine sürüklendiğimiz  yıkım tablosundan çıkmanın muhtemel imkanlarına dair bir fikir jimnastiği yapmak  ve tabii bir türlü “birlikte düşünmeye” de  davet olduğunun altını çizer. Manifesto umutsuz bir dönemde umuda ve geleceğe dair öneriler demetiyle …

SİBEL ÖZBUDUN   “sana her zaman söylüyorum senin yüzünde gülmek var bakınca bir yaşama ordusu çıkıyor aydınlığa.”[1]   Yine “buyurdu”: “Dünyanın makamları nerede kalıyor? Burada kalıyor. Paran pulun her şeyin nerede kalıyor? Burada kalıyor. Cumhurbaşkanı olsan ne yazar, başbakan olsan ne yazar, multimilyarder olsan ne yazar? Hepsi geçici. Ne diyordum size hatırlayın, biz bir gün ölmeyecek miyiz? Öleceğiz. Bir adam gibi …