BAHAR DÖNEMİ KAYITLARI BAŞLADI. PROGRAM İÇİN TIKLAYINIZ

Barry Grey ve David North

Nükleer bir savaşın eşiğinde miyiz? Bu soru, herkesin merak ettiği bir sorudur. Ukrayna’da meydana gelen Amerika Birleşik Devletleri (ABD) destekli darbe, Ekim 1962 Küba füze krizinden bu yana en tehlikeli boyutları olan uluslararası krize neden oldu. ABD ve Avrupa resmi makamları,  Ukraynalı faşist milislerin darbe yapmaları marifetiyle yönetimi devre aldığı Ukrayna’da Rusya karşıtı bir rejimin iktidara getirilmesine cevaben askeri birliklerinin Kırım’a gönderilmesinden dolayı Rusya’yı kınadılar.

Obama yönetimi Moskova ile çatışmayı tırmandırmaya kararlı olduğu anlaşılıyor. ABD yönetimi Rusya’ya ait bütün askeri güçlerin Kırım’dan çekilmesini ve Kremlin’in, Kiev’de iktidara getirilen NATO -ABD yeni kukla rejimini kabul etmesini bekiyor. ABD, Rusya’nın tamamen tecrit edilmesine yönelik yaptırımların uygulamaya konulması çağrısında bulunuyor.

Taner Timur'un Redaksiyon Dergisi'ne verdiği  Ekonomik Kriz, AKP ve Cemaat Kavgası söyleşisi

1 Şubat 2014

21. yüzyılın kapitalizmin mutlak ve sonsuzluğuna ilişkin fikri hegemonya içerisinde şekillenmeye başladı. Dinin ve her tür mistisizmin kitleler üzerinde etkinlik kazanarak, kapitalist sömürüye mecbur edildiği uzunca bir dönem içerisinde devrim ve sosyalizm tahayyülü de insanların hatta solun hafızasından neredeyse silindi. Bugün kapitalizmin krizi ile birlikte gelişen direniş hareketleri içinden insanların değiştirici-dönüştürücü öz gücünün geri dönüşü devrim ve sosyalizm tahayyülünün yeniden harekete geçmesine nasıl bir katkı sağlayabilir. Devrim ve sosyalizmin güncelliği hakkında neler söyleyebilirsiniz?

“Kapitalizmin krizi”nden söz ettiniz; sanırım sorunun anahtarı burada yatıyor ve yanıta da galiba buradan başlamak gerekiyor. Günümüzde kapitalizm “küreselleşme” denilen uluslararası finans hegemonyası ile ulusal pazarların kendilerine özgü devinimleri arasındaki uyumsuzlukları ve çelişkileri yaşıyor. Azalan gücüne rağmen hala dünya ekonomisinde lokomotif rolü oynayan ABD ekonomisi “toparlanmaya” başladıkça kimi “gelişmekte olan ülkeler”  giderek daha kırılgan hale gelmeye başladı. Bunlar arasında da yapısal özelliklerine göre farklı tepkiler, farklı arayışlar ortaya çıkıyor. Tek benzer noktaları büyük kısmı sıcak paradan oluşan yabancı sermayeye ihtiyaçları. Bu tablonun anlamı şu; 15 Eylül 2008’de Lehman Brothers’ın iflası ve birkaç gün içinde dünya borsalarında 25 trilyon doların buharlaşmasıyla başlayan kriz henüz sona ermedi. O tarihten bu güne, başta FED olmak üzere AB, İngiltere ve Japonya merkez bankaları piyasaya trilyonlarca dolar, euro vb sürdüler. Yetmedi; FED her ay 85 milyar dolarlık Hazine tahvili ve hipotekli kredi satın alarak likidite pompalamaya devam etti. Şimdi bunu “artık bizim ekonomi toparlanıyor” diye kısıyor ve umudunu buna bağlamış ülkelerde de çığlıklar yükseliyor. Küçülen pastadan pay almak için “kırılgan ülkeler” faiz yarışına başladı. Sonunda Türkiye Merkez Bankası da -Erdoğan’ın “faiz lobisi” yaygarasına kulak asmayarak- kervana katılmak zorunda kaldı. Kısaca şunu söylemek istiyorum: Küresel kriz çelişkiler içinde sürüyor ve birilerinin nekaheti öbürlerinin hastalanması anlamına geliyor. Aynı tabloda “Çin mucizesi” de farklı dinamikleri harekete getiriyor ve ülkedeki kontrolcü politika, artan ücretler, büyük Çin firmalarının Batılı devlerle rekabet eder hale gelmesi krizi derinleştiriyor. Yıllarca % 10’un üstünde büyüme sağlamış olan  Çin’in bu hızı 2013’te  % 7,7’ye düştü. Milli geliri 9 trilyonu aşmış bir ülkedeki bu yavaşlama elbette ki küresel planda etkili olacak. Kriz bitmedi; aksine zamana yayılıyor ve derinleşiyor; liberal çevreler de yeni hesaplar peşinde. Örneğin The Economist dergisi geçenlerde “OECD ülkelerinde daha 9 trilyon dolarlık satılabilir toprak ve bina var” diye yazdı. İşte likidite bayramının borca batırdığı ülkeler için bir çıkış yolu!

 Yalçın Yusufoğlu

24 Şubat akşamı 20.30 sıralarından itibaren sosyal medyayı altüst eden ve ertesi gün (CHP Genel Başkanı’nın Meclis Grubunda tamamını dinlettiği / Telefon konuşmalarının kağıda dökülmüş TAMAMI için TIKLAYINIZ...) 17 Aralık’a ait Tayyip Erdoğan ile oğlu Bilal’le arasındaki 5 adet telefon konuşmasının ses kayıtları Tayyip Erdoğancı medya tarafından tamamen yok sayıldığı gibi, TBMM Televizyonu tarafından da sansürlendi. “Alo Fatih”hattının Habertürk kanalı ise Kılıçdaroğlu'nun konuşmasının o bölümünde yayını kesti.

24 Şubat gecesi Başbakanlık imzalı açıklamada kayıtların“alçakça bir montaj olduğu” söylenerek tıpkı kişisel bir konuşma gibi, makam da küfre alet edildi. O akşam Tayyip Erdoğan Hakan Fidan’ı alelacele Konut’a çağırdı, istişare sonucunda 23.00’de doğrudan sövgülü açıklama yapıldı.

Thierry Meyssan

Bir devletin gücü, kendi sınırlarını koruma yeteneğine ve bir ya da birden fazla cepheye saldırı düzenleyebilme kapasitesine göre ölçülür. Konuya bu bağlamda bakacak olursak, Washington’un ilk defa, eş zamanlı olarak, üç yönetimi devirme girişiminde bulunduğu anlaşılıyor: Suriye, Ukrayna ve Venezuela hükümetleri. Washington bu yönetimleri devirme girişiminde başarılı olursa, artık hiçbir devletin karşı duracak gücü olmayacak.

2011’de Libya ve Suriye’yi aynı zamanda bombalamada başarısızlık yaşayan Washington şimdilerde yeni bir güç gösterisinde bulunuyor: Dünya’nın farklı bölgelerinde bulunan ülkelerde eş zamanlı olarak rejim değişiklikleri organize ediyor. Suriye (CentCom), Ukrayna (EUCom) ve Venezuela (SouthCom).

ABD Başkanı Obama, bu rejim değişikliklerini gerçekleştirmek amacıyla neredeyse bütün Milli Güvenlik Konseyi ekibini seferber etmiştir.

Bill Van Auken

Kiev’deki Bağımsızlık Meydanı’nda Salı günü yaşanan kanlı çatışmaların ardından, hem Avrupa Birliği (AB) hem de Washington, bu eski Sovyet cumhuriyetinde bir rejim değişikliğini amaçlayan yoğunlaşan Batılı kampanyanın bir parçası olarak, seçilmiş Ukraynalı yetkililere karşı yaptırımlar uygulama tehditinde bulundu.

Batı’dan gelen bu tehditler, Kiev’de ve bir dizi başka Ukrayna kentinde yaşanan şiddetin bir “darbe”ye hatta “iç savaş”a doğru evrildiği uyarılarının ortasında yapıldı.

ABD Başkanı Obama, Meksika’daki resmi ziyareti sırasında yaptığı bir açıklamada, “Halkın ’artık yeter’ demesinin sonuçları olacak” tehditinde bulundu. Obama, Washington’ın tabancalarla, yangın bombalarıyla, kaldırım taşlarıyla ve sopalarla kolluk güçlerine saldıran aşırı sağcı göstericilerden bahsetmediğini ortaya koymakta acele etti. O, “Biz herşeyden önce Ukrayna hükümetini sorumlu tutuyoruz.” dedi.

Peter Schwarz

Ukrayna’da yaşanan son olaylar, işçi sınıfına yönelik bir uyarıdır. Onlar, Washington, Berlin ve Brüksel’deki siyasi önderlerin, kendi jeo-politik hedeflerine ulaşmak için Ukrayna’yı bölmeye ve onu bir iç savaşa sürüklemeye hazırlandıklarını ve tüm bölgeyi büyük bir yangın alanına dönüştürmeyi göze aldıklarını ortaya koyuyor.

Ukrayna’daki muhalefet ile onun Batılı destekleyicilerinin, Devlet Başkanı Viktor Yanukoviç’i gösteriler yoluyla devirip onun yerine Avrupa Birliği (AB) dostu bir yönetimi geçirmeyi başaramamasının ardından, bu amaca ulaşmak için silahlı faşist çeteler seferber edilmiş durumda.

Kiev, 18 Şubat Salı günü, gösterilerin üç ay önce başlamasından bu yana en kanlı çatışmalara tanık oldu. Kaldırım taşları, silahlar ve yangın bombalarıyla silahlanmış çetelerin kolluk güçleriyle şiddetli sokak çatışmalarına girmesiyle, aralarında polislerin de yeraldığı 27 kişi öldürüldü ve 1.000 dolayında insan yaralandı.

 Osman Tiftikçi 

Görünürde AKP ile Gülen örgütlenmesi arasında yaşanan “kardeş kavgası” bütün hızıyla devam ediyor. 17 Aralık yolsuzluk saldırısının başlamadığı günlerde yazdığımız yazı; “Kaybedeni Baştan Belli Çatışma” başlığını taşıyordu. Yazıda çatışmanın esas olarak İslami sermaye ile emperyalizm destekli geleneksel sermaye arasında olduğu, kaybedecek tarafın da AKP tarafından temsil edilen İslami sermaye olacağı vurgulanmıştı. (3 Aralık 2013 http://www.ozguruniversite.org/index.php/guencel-yazlar/1412-kaybedeni-batan-belli-catma)

Bu yazıda sürecin, içinde bulunduğumuz aşamasının özelliklerini belirlemeye çalışacağız. Önce çatışmanın taraflarını tekrar hatırlayalım:

AKP Cephesi: MÜSİAD, ASKON, TOBB, Cemaat şirketleri, AKP ihaleleriyle büyüyen ve genelde inşaat işleriyle uğraşan sermaye grupları. Hak-İş, Memur-Sen gibi AKP eliyle güçlendirilmiş işçi aristokrasisi. Burada önde gelenlerini saydığımız bu sermaye ve çıkar grupları AKP’ye desteklerini defalarca yaptıkları basın açıklamalarıyla ortaya koydular.

Gülen Cephesi: TÜSİAD, Gülenci sermaye örgütü TUSKON. Polis teşkilatında, yargı ve eğitimde örgütlü Gülen elemanları.  Amerika ve CIA,  Avrupa Birliği, Batı basını. Henüz NATO ve Pentagon devreye sokulmadı. Bu cephe siyasi alternatif olarak da CHP’ye yeni bir şekil vermeye çalışıyor.

Fikret Başkaya

“Sadece  kendi tahrif ettiğim   istatistiklere inanırım”

Winston Churchill

Eğer resmi verilere itibar edilir ve milli gelir denilen eşit bölüşülürse, Türkiye’de kişi başına yılda 10 744 dolar düşerdi. Bu her Türkiyeliye günde 29 dolar düşecek demektir. O zaman üç çocuk, iki yetişkinden oluşan  beş kişilik bir ailenin günlük geliri de 145 dolar olurdu. Bu günkü dolar kuruna göre günde 319 TL, ayda da 9570 TL, yılda 118 bin 184 TL  (52 bin 200 dolar). Eğer dünyadaki zenginlik eşit bölüşülseydi, her dünyalıya günde 19 dolar düşecekti. Beş kişilik bir aileye de günde 95 dolar ve ayda 2850 dolar düşecekti. Bu rakamlar doğru olsaydı (ki, doğru değil zira, sadece  85 milyarderin serveti, en yoksul 3.5 milyar insanın, yani dünya nüfusunun yaklaşık yarısının toplam mal varlığına eşit) buradan iki kaba sonuç çıkarmak mümkündür: Birincisi, Türkiye ortalaması dünya ortalamasından günde 10 dolar fazla; ve ikincisi, ister bizde, isterse dünya ölçeğinde olsun gelir eşit dağıtıldığında insanların maddi refah içinde yüzeceği, hiç bir geçim sorunun olmayacağı kesin... Türkiye’de beş kişilik bir aile, yılda 52 220 dolar gelirle -ki, bu TL cinsinden yaklaşık 118 bin 184 TL demektir,-asla geçim sıkıntısı çekmezdi. Tabii o zaman hemen akla şu soru gelecektir: Türkiye’de yılda 118 bin 184 TL gelire sahip kaç aile vardır? Eğer öyle olsaydı, siyasi partilerin programlarında yoksullukla, işsizlikle mücadele gibi  maddeler yer almazdı... Herhalde yolsuzlukla mücadele maddesi de yer almazdı...

Barış Çatal

Esenyurt-Hadımköy ve Ümraniye-Dudullu’da kurulu olan Greif (Sunjüt) Çuval Fabrikası’nda, işçilerin Toplu İş Sözleşmesi’ndeki (TİS) talepleri yerine getirilmediği için 10 Şubat’ta işyeri işgali başladı. Fabrikada 1.500 işçi çalışmaktadır. Bu işçilerin 500’ü kadrolu, 1.000’i taşeronda bulunuyor. Şu anda işyeri işgaline katılan işçi sayısı ise 600’ün üzerindedir. Bu işçilerin 500’e yakını Hadımköy’deki fabrikada bulunurken 100’e yakını da Dudullu’daki fabrikada eylemdeler. Yine işyerinde örgütlü olan DİSK’e bağlı Tekstil İşçileri Sendikası’nın fabrikada 600 civarında üyesi bulunuyor. Ama gerçekleşen hak arama mücadelesi sonucu hem fabrika işgaline hem de sendika üyeliğine katılan işçi sayısında bir artış beklenmektedir. Nitekim özellikle konfeksiyon bölümünde çalışan ya da halihazırda işyeri işgaline katılmayan işçiler e-devlet şifreleriyle sendikaya üye olmak istediklerini ve işgale katılmak istediklerini ifade etmişlerdir.